35 tranen van Ida Vos

Bij de voorstelling Donker Keent kwam ik dit gedicht tegen:

Ida Vos Ida Vos (geboortenaam Gudema) Op dit adres in Gorinchem woonde het gezin Van Vriesland in het oorlogsjaar 1942. De jongste telg van het gezin was dochter Esther, die ook wel de Anne Frank van Gorinchem wordt genoemd. Het joodse meisje Esther hield net als Anne Frank een dagboek bij dat na de Tweede Wereldoorlog bewaard bleef. In de aanloop naar de viering van 65 jaar bevrijding in 2010 werd het opnieuw uitgebracht. In haar boeken gaat het dikwijls om haar ervaringen die zij tijdens de Tweede Wereldoorlog opdeed. Het meest werd zij bekend met het boek Wie niet weg is wordt gezien dat in 1982 werd bekroond. Haar sobere stijl werd geroemd. Haar werk kreeg ook in het buitenland erkenning. Vanaf 1936 woonde ze in Rotterdam. Daar maakte ze in de meidagen van 1940 het Duitse bombardement mee. Vervolgens verhuisden ze naar Rijswijk. Vanaf 1943 zat het gezin Gudema ondergedoken, zij het dat zij en haar zus Esther van hun ouders waren gescheiden. Na de oorlog was ze een tijdlang kleuterleidster. In 1956 trad ze in het huwelijk waaruit drie kinderen voortkwamen. Halverwege de jaren zeventig was ze een tijdje opgenomen vanwege opgedane trauma's tijdens de oorlog. Dit zette haar ertoe aan om daarover te schrijven, eerst in de vorm van gedichten, later verhalenderwijs en nog later in de vorm van kinderboeken. Met name de beknotting van de vrijheid door de Duitse bezetter en wat ze meemaakte tijdens de onderduikperiode staan daarin centraal. In de dichtbundel Schiereiland (1979) schreef Vos niet meer uitsluitend over haar oorlogsverleden, maar bijvoorbeeld ook over de belevenissen van haar kinderen. Vos werd in 2003 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau Ida Vos overleed op 74-jarige leeftijd.