In Kollaards nieuwe boek, De kleuren van Anna, is de verteller wederom een man die graag wandelt met de hond, in de omgeving van het Zweedse dorp waar hij woont. Het is een man die graag beschouwt en bespiegelt, maar de bedaarde levenslust van Uit het leven van een hond maakt plaats voor iets schrijnenders: hij rouwt om Anna, een kleurrijke vrouw uit het dorp die hij vaak tegenkwam als ze beiden hun hond uitlieten. De wat oudere Anna is een ‘vurige furie’, niets bedaards aan, ze vertelt al bij de eerste ontmoeting dat ze als tiener ooit een hele nacht met een sneeuwengel heeft gevochten, zoals Jakob met een engel vocht in het Bijbelverhaal. De betekenis daarvan ontgaat zowel Anna als de ik-verteller, en dus mag de lezer het uitzoeken. Dat is wel zo prettig, en typisch Kollaard.
Anna sterft tijdens de pandemie, of het aan corona is maakt de schrijver niet duidelijk. Kollaard vertelt dit alles in het compacte eerste deel van het boek, getiteld ‘Rood’. Dit deel verscheen eind vorig jaar in de serie ‘blinde boekjes’ van uitgeverij Van Oorschot, die daarmee het 75-jarig jubileum vierde. Blijkbaar stond Kollaard een groter verhaal voor ogen, of voelde hij gaandeweg de behoefte om meer over het leven van Anna te vertellen dan wat hij in ‘Rood’ kwijt kon.
