Jan Cunen Centrum weer open

Vandaag weer voor de eerste keer naar het museum geweest.
Vooral de fototentoonstelling vond ik erg mooi.

Powervrouwen in de kunstwereld                                                                       
Met portretten van Maria Balshaw (directeur Tate Art Museums and Galleries), Hester Diamond (verzamelaar), Iris van Herpen (fashion designer), Emilie Gordenker (directeur Van Gogh Museum), Hannah Rothschild (schrijfster), Irina Sokolova (curator Hermitage, St. Petersburg), Yvette van Caldenborgh (bestuurslid Museum Voorlinden), Fusien de Bijl Vroe (directeur Vereniging Rembrandt) en vele anderen toont Van de Puttelaar - voorzien van haar eigen signatuur - het aandeel en de diversiteit van vrouwen in de kunstwereld. Met de wereldwijde aandacht voor female empowerment en de huidige internationale belangstelling voor dit specifieke project komt de tentoonstelling Artfully Dressed in Museum Jan Cunen op het juiste moment.

Magie                                                                                               
Van de Puttelaar: ‘De afbeelding moet het portret ontstijgen, méér zijn dan dat. Er moet een soort magie ontstaan, alsof je naar een andere wereld kijkt.’ Die magie hangt bij Van de Puttelaar, naast de connectie die ontstaat met het model, vaak samen met haar geraffineerde gebruik van daglicht en de schilderkunst als bron van inspiratie: ‘Mensen vragen mij vaak welke fotograaf me inspireert. Daar kan ik wel antwoord op geven, maar het gaat niet om de fotografie; ik raak ook geïnspireerd door schilderkunst, de portretkunst van oude meesters, of hoe het licht via een raam weerkaatst,’ zegt ze. ‘Dat is het toch vooral: het licht. Hoe het ineens in een oog valt of een gezicht verlicht. Dat moment, dat vind ik zó mooi.’

Kijkje in de keuken                                                                       
Conservator Merel van den Nieuwenhof ondervond zelf aan den lijve hoe Van de Puttelaar tot haar foto’s komt. Voor Artfully Dressed: Women in the Art World nam ze de rol van model aan: ‘Een uitzonderlijke positie, want in plaats van observeren vanaf de zijlijn was ik nu het onderwerp; een stuk minder ongemakkelijk dan ik had verwacht. Een mooie bijkomstigheid was dat ik het ultieme kijkje in de keuken kreeg: hoe Carla een studio vol kledingrekken met designerjurken binnen no time omvormt tot de gewenste setting en hoe zij van een druk pratende en gebarende wervelwind transformeert in een oase van rust en focus. Zorgvuldig drapeerde ze zowel mij als het kledingstuk dat ik aankreeg: gelegen op een stretcher, gehuld in een priestersmantel met borduurwerk uit de Verdi opera Aïda in Londen, zag ik Carla vanaf een ladder het juiste beeld schieten. Wat ik toen nog niet kon vermoeden, zag ik pas achteraf. Het resultaat ontsteeg het moment. De foto laat mij zien, maar los van een plaats of tijd, waardoor ik er van een afstandje naar kan kijken – ben ík dat?’ 

Sunna Svavarsdóttir, 27.2 kg, 2019

Polders met molens, weilanden met koeien en grijze wolkenluchten versus scherven van een tegel, postpakketjes met een pinhole en zitobjecten van rubber. Zoals de schilders van de Haagse School ons beeld van het typisch Hollandse landschap vormden, zo beïnvloeden jonge Haagse talenten van nu onze blik op de wereld om ons heen. Maar hoe vertaalt het geschilderde landschap van toen zich naar de kunst van vandaag? En in hoeverre verschillen ze wezenlijk van elkaar? In ‘Haagse School X Haagse Nieuwe’ zet Museum Jan Cunen de tegenstelling tussen heden en verleden, traditie en vernieuwing op scherp. En biedt het tijdelijk de vloer aan drie toonaangevende Haagse galeries voor hedendaagse kunst.

Haagse School

Als tegenreactie op de opkomende industrie én gedreven door de uitvinding van de verftube brachten kunstenaars als Willem Roelofs, Jan Hendrik Weissenbruch en Hendrik Willem Mesdag het landschap in beeld. Niet groots en meeslepend, zoals de generatie romantische kunstenaars vóór hen, maar kleinschalig en zonder diepere betekenis: grazende koeien in een wei of de reflectie van een wolkenlucht in water waren immers van zichzelf al prachtig.

Haagse nieuwe

Tussen de ‘Nieuwe Haagse School’ en hun negentiende-eeuwse voorgangers zit minder verschil dan je wellicht zou denken. Zo blijkt Jan Hendrik Weissenbruchs uitspraak ‘Licht en lucht, dat is de kunst’ nog altijd van toepassing op een installatie van Sophia Bulgakova, en krijgt de verbrande oppervlakte van het werk van Stella Kim als vanzelf iets landschappelijks. Malou Cohen ziet schoonheid in het alledaagse, terwijl in het ludieke werk van Tibor Dieters de onderlinge verhoudingen tussen kunstenaar en kunsthandelaar in een nieuw licht worden geplaatst.