Willemijn Stokvis en Cobra

Stokvis studeerde kunstgeschiedenis aan de Universiteit Utrecht. Haar proefschrift (Cobra. Geschiedenis, voorspel en betekenis van een beweging in de kunst van na de Tweede Wereldoorlog, 1973) bevat een diepgaande studie van Cobra. In 1974 ontving zij daarvoor de Carel van Mander-prijs.[1] In 2001 werd haar boek genoemd als een van de dertien klassiekers van de 20e eeuw in het 5e nummer van het Bulletin Quality Non-fiction from Holland, Special Issue: 20th Century Classics, gepubliceerd door de Stichting Fonds voor de Letteren. Eveneens in 2001 verscheen een geheel herziene vijfde druk van haar proefschrift, zowel in het Nederlands, het Frans, als het Deens. Korte versies verschenen in het Spaans,Engels, Nederlands, Frans, Duits en Chinees vanaf 1987. In 2017 verscheen opnieuw een geheel herziene versie, nu uitsluitend in de Engelse taal. Stokvis werkte van 1965-’66 bij het Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam ter voorbereiding van een grote Cobratentoonstelling, en als kunstcriticus onder andere voor Vrij Nederland. Van 1979 tot 1999 was zij docent moderne kunst aan de Universiteit Leiden. Stokvis is samensteller, bewerker en (mede-) auteur van diverse boeken over moderne kunst, en schreef op dat gebied vele artikelen voor catalogi, kranten en tijdschriften. Op 22 februari 2017 werd Stokvis benoemd tot officier in de Orde van Oranje Nassau.

Corneille behandeld in kunstcursus

De ouders van Corneille waren van Nederlandse afkomst. Hij werd geboren in het Belgische Luik in 1922. Op de Rijksacademie in Amsterdam raakte hij bevriend met medestudent Karel Appel. Corneille volgde aan de academie lessen in tekenen en etsen. Schilderen heeft hij zichzelf aangeleerd. Kunstenaars als Matisse en Picasso waren zijn grote inspiratiebronnen. In 1946 had hij zijn eerste solotentoonstelling in Groningen. In 1948 richt hij Cobra op, met Karel Appel, Constant en Pierre Alechinsky. In hetzelfde jaar is hij tevens een van de oprichters van de Nederlandse Experimentele Groep, waar ook Anton Rooskens lid van is. Naast zijn activiteiten als oprichter van Cobra en de Nederlandse Experimentele Groep, maakt de kunstenaar veel reizen, onder andere naar Hongarije, Noord-Afrika, Amerika, Japan en Brazilië. Hij heeft solotentoonstellingen in onder andere Parijs, Amsterdam, Boedapest, Kopenhagen en Antwerpen. In 1950 vestigde hij zich in Parijs. In 1953 neemt hij deel aan de Biënnale van Sao Paulo en in het volgende jaar aan de Biënnale van Venetië. Ook is hij deelnemer aan Documenta 2 en 3 in Kassel, in 1959 en 1964. Het werk van Corneille wordt gekenmerkt door vrolijke, kleurrijke figuren, vaak dieren, vooral vogels, bloemen, de zon en vrouwen. Bij het grote publiek is Corneille ook bekend vanwege de commerciële producten, die van zijn toegankelijke stijl zijn gemaakt, zoals dassen, pennen en cd-hoezen. Veel van het werk van de Cobra kunstenaar is te zien in het Cobra Museum, dat gevestigd is in Amstelveen.

Podcasten die ik nog wil luisteren

https://podcastluisteren.nl/pod/Athenaeum-Boekhandel#/ https://podcastluisteren.nl/pod/Op-Zoek-Naar-De-Liefde https://podcastluisteren.nl/pod/PIM-PAM-PODCAST https://www.radioviainternet.nl/podcasts/drie-boeken https://www.radioviainternet.nl/podcasts/lekker-lullen-de-podcast/2022/s2e22-ik-maak-het-uit

De honderd vrouwen van Marcel Musters

In 'De honderd vrouwen van Marcel' laat Marcel 100 vrouwen uit zijn leven vertellen over hun persoonlijkste ervaringen. Om te lachen, te huilen, om je te verwonderen en misschien zelfs om van te leren. Marcel Musters koestert vrouwen. De acteur kent er wel honderd die iets speciaals voor hem betekenen. En wat hij aan levenswijsheid heeft opgestoken, komt grotendeels van hen. Oude en jonge vrouwen; bekende en minder bekende vrouwen; vrouwen die andere vrouwen helpen kinderen op de wereld te zetten of vrouwen die uit oorlogen moesten vluchten. Ze moesten maar eens uitgebreid aan het woord. Gewoon, omdat het leuk is ze weer eens te spreken. Maar ook omdat we leven in een wereld die is ingericht op mannen. Mannen zijn de norm, vrouwen zijn sociaalmaatschappelijk haast onzichtbaar. In 'De honderd vrouwen van Marcel' laat Musters met journalist Pablo Cabenda 'zijn vrouwen' vertellen over hun persoonlijkste ervaringen. Om te lachen, te huilen, om je te verwonderen en misschien zelfs om van te leren.

Mijn vader is een vliegtuig.

Gisteren gezien bij de filmliga. Indrukwekkende film. Mijn vader is een vliegtuig van Antoinette Beumer Afbeeldingsresultaat voor antoinette beumerAntoinette Beumer (Amstelveen, 2 augustus 1962) is een Nederlandse regisseur. Beumer studeerde in 1989 af aan de Amsterdamse Theaterschool. Als regisseur was zij betrokken bij uiteenlopende projecten. Zo regisseerde zij de televisieseries, 'Hertenkamp', 'Spangen' en Willemspark (komedie voor VPRO jeugd). Afbeeldingsresultaat voor mijn vader is een vliegtuigIn dit boek raakt de bijna veertigjarige Eva haar grip op het leven kwijt nadat haar moeder plotseling is overleden. Ze gaat terug in haar verleden een vader die al 55 jaar in een psychiatrische inrichting verblijft. Met haar moeder had ze weinig contact en aan haar had ze beloofd haar vader nooit op te zoeken. Eva leek alles te hebben een goede relatie, een eigen bedrijf, een mooie tweeling en een mooi nieuw huis. Ze krijgt zoveel last van haar verleden en onverwerkte trauma's via dromen en nachtmerries komt de lezer te weten wat er in het verleden met haar vader en hun gezin is gebeurd. Prachtig boek fictie maar gedeeltelijk gebaseerd op eigen leven van de auteur. Haar vader was ook piloot en psychiatrisch patient. Boek boeit van begin tot eind. Het is ook een boek dat verfilmd zou kunnen worden. Het bestaat uit 3 gedeelten: Willemien (de moeder) Joost (de vader) en Eva(de dochter) Alles wordt gesch

De 7 vinkjes van Joris Luyendijk

Volgens Luyendijk liggen de 'zeven vinkjes' - de blanke, hoogopgeleide, ABN-sprekende, hetero man die woont in de Randstad en wiens ouders ook hoogopgeleid zijn - mijlenver voor op de rest van de maatschappij. Ze (of beter -we-) vormen maar zo'n 3% van de bevolking, maar vormen sinds het begin van deze eeuw de onomstotelijke bovenlaag. Koning Willem-Alexander, Mark Rutte, Thierry Baudet, en zo ongeveer alle (start-up) CEO's behoren tot het clubje volgens Luyendijk. Door hun monopolie op wat gezien wordt al de 'standaard', zijn ze ondiscrimineerbaar. Sterker nog, de 'andere' 97% zijn de 'minderheden'.

Druikerige zondag en toch even op de fiets

Parijs van Kiki van Dijk

Kiki van Dijk is het pseudoniem van een Nederlandse schrijfster. De enige gegevens die de uitgever echter bekend maakt is dat deze in Utrecht is geboren en na haar Leidse studie Internationale Betrekkingen op verschillende plekken in de wereld heeft gewoond. Hebban: De nieuwe winterthriller van Kiki van Dijk zich af in het betoverende Parijs, de meest romantische stad ter wereld. Maar achter de lichtjes en knusse straatjes gaat een gruwelijke werkelijkheid schuil. In haar wervelende stijl vol vaart vertelt Kiki hoe voetbaljournalist Mika op zoek is naar haar tweelingzus, die in Parijs woont maar al dagen niets van zich heeft laten horen. In de besneeuwde lichtstad ontdekt ze dat Abby van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn, dat zij een heel ander, gevaarlijker leven leidde dan Mika dacht. Wie kan ze nog vertrouwen? En is ze zelf wel veilig?

Antiquariaat Colette in den Haag

Dit lieten ze zien bij het programma Brommer op zee. Hier wil ik een keer gaan kijken!!

Biografie van Hella s. Haasse door Aleid Truijens

Aandacht voor Hella S. Haasse. Recensie uit NRC: Het zwarte schrift – het klinkt als iets uit een speurdersverhaal, en voor Aleid Truijens moet het dé vondst geweest zijn die haar bronnenonderzoek voor de biografie van Hella S. Haasse de moeite waard maakte. Het is een opmerkelijk document, dat schrift. Want de schrijfster had in haar nadagen meermaals laten weten aan een biografie geen behoefte te hebben. Ze probeerde tijdens de totstandkoming van een eerdere biografische aanzet (Spiegelbeeld en schaduwspel van Margot Dijkgraaf) dan ook de regie te behouden. Uiteindelijk verzoende Haasse zich met de onvermijdelijke komst van een biograaf, door grote delen van haar archief aan de papierversnipperaar te voeren. Niet dat er niets bewaard bleef, integendeel. En dat ene zwarte schrift (er waren er meer), een groot en dik kasboek, priegelig volgepend, ontkwam. Ondanks, nota bene, de ‘brandbare inhoud’ die Truijens erin aantrof. ‘Ze schreef er haar meest persoonlijke ontboezemingen in, ze uitte haar zorgen, haar verdriet, haar angsten [...].’ Haasse spaarde het, ‘wetend dat haar nabestaanden, en wellicht anderen, haar “verboden gedachten”, zoals zij ze zelf in het schrift noemt, zouden lezen’. Waarom ze dat deed, of wat dat over Haasse zegt, is een van de onopgehelderde raadsels van deze biografie – maar het sluit goed aan bij de paradoxale aard van Haasse, die oprijst uit dit boek. Ze was iemand die aandacht en waardering zocht maar ook een buitenstaander bleef (en misschien ook wel wilde blijven). Iemand die zich graag uitte, maar meestal met omfloerste omwegen en niet al te uitgesproken. Iemand die de controle over het beeld dat men van haar had graag zelf bepaalde. En daar slaagde ze in: aan het eind van haar leven viel Haasse het ene na het andere eerbetoon ten deel, al zou ze altijd buiten de ‘Grote Drie’ vallen – de hanige titel die de schrijvers Hermans, Reve en Mulisch in het centrum van de literaire macht zette. Dan was Haasse toch wel, zo klonk uiteindelijk, de ‘Grote Vierde’. Ze ging de geschiedenis in als, paradoxaal gezegd, de meest centrale buitenstaander van haar literaire generatie.

De zonde waard van Simone van der Vlugt.

Aangrijpende roman over lid zijn van de Jehovaś getuigen en welke gevolgen dit kan hebben. De schrijfster heeft dit thema verwerkt in een thriller.

Onze man in Deventer

Dit jaar voor de tweede keer deze prijs gewonnen. Luister ook zaterdag van op zondagnacht naar onze man in Deventer, De moeite waard!

Mooie fietstocht langs de Plattedel

Erwin Wurm in Jan Cunen

Rob Kemps bij Gijs Groenteman

#81: Rob Kemps, artiest (Met Groenteman in de kast) Rob Kemps komt langs in de archiefkast. Omdat het een kleine moeite is, waar iedereen blijer van wordt, doet hij Gijs een fles gin cadeau. Ze praten over Jacques Brel, over Robs vader en voor de verandering ook even over zijn moeder. Rob is een ‘simpelheidsgoeroe’ die probeert het leven niet al te serieus te nemen, en er vooral van te genieten. Zo lang duurt het leven immers niet.