"Ik ben Alexandra Gracie en ik ben vijftien jaar. U moet de politie bellen.’
Talloze keren oefende Lex Gracie deze zinnen voordat ze uit het huis van haar ouders wist te ontsnappen: gewond, vuil en ernstig vermagerd. Als haar moeder jaren later in de gevangenis overlijdt en het ouderlijk huis aan haar kinderen nalaat, maakt Lex – inmiddels jurist – samen met haar zusje Evie plannen om de horrorplek uit hun jeugd om te toveren tot iets positiefs. Maar eerst moet ze in het reine komen met haar broers en zussen en het verleden dat ze met elkaar delen.
Dit boek vind ik te vergelijken met Ruinerwold. Alhoewel dit vertaalde fictie is kun je vergelijkingen trekken. Boeit van begin tot eind. Alleen kom je er niet achter wat er werkelijk is gebeurd. Als lezer moet of kun je zelf het nodige invullen.
